An Evening With Wild Man Fischer
By Frits Boer
Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik over de dubbelelpee 'An Evening With Wild Man Fischer' moet schrijven. Laat ik maar beginnen met een duidelijke richtlijn voor de konsument: wanneer je (a) van popmuziek uit het begin van de jaren zestig houdt; (b) moeiteloos gesproken Amerikaans kunt volgen; en (c) een jaarinkomen van meer dan f 10.000 hebt, dan moet Je deze dubbelelpee beslist kopen. Wanneer je waanzinnig veel van pop houdt is een jaarinkomen van f 40,- al voldoende.
De meest in het ooglopende karakteristiek van Wild Man Fischer is dat hij gek is. Larry Fischer is gek – het is hem zo vaak voorgehouden, dat hij er nu zelf ook van overtuigd is.
Toen Zappa ons indertijd vertelde over Wild Man Fischer zei hij op een wat beschuldigende toon: 'Wild Man Fischer is tweemaal op verzoek van zijn moeder in een krankzinnigengesticht opgesloten. Waarom? Omdat hij liedjes op straat zong'. In hetzelfde gesprek vertelde Zappa echter dat hij Fischer maar niet mee op tournee door Europa had genomen, omdat hij te gevaarlijk is. Terwijl Zappa in Europa zat, had hij thuis in Los Angeles Zappa's vrouw al eens met een mes bedreigd.
Wild Man Fischer voorziet in zijn onderhoud door het zingen van 'original songs for a dime'. Zijn standaardsong is 'Merry Go Round', maar hij heeft nog veel andere door hem zelf bedachte songs op zijn repertoire staan, terwijl hij ook de hits van het moment zingt.
Voor Frank Zappa's platenmaatschappij Bizarre heeft Dick Kunc met een Uher opnamen van Wild Man Fischer op de Sunset Strip gemaakt. Zappa zelf heeft in zijn huis in de heuvels van Los Angeles (de Log Cabin, indertijd gebouwd voor filmster Tom Mix) songs van Larry met en zonder begeleiding opgenomen. Zowel op de Strip, als in de studio bij Zappa thuis houdt Fischer lange monologen tussen de songs door.
Het zal jou vroeger ook wel eens verteld zijn: je kunt 'om iemand lachen' en je kunt 'met iemand lachen'. Heeft Zappa nu een goedkoop soort lolletje uitgehaald door een gek op te nemen, om wie we ons thuis in de huiskamer vrolijk kunnen maken? Ik kan me voorstellen dat veel mensen die deze plaat horen dit zullen denken.
Want wat Fischer doet lijk op het eerste gezicht erg veel op hetgeen kinderen, dronkemannen en 'gekken' doen: namelijk uit volle borst eigen gemaakte liedjes zingen, zonder je af te vragen of je wel 'mooi' zingt, of je wel 'in de maat' zingt, en of je niet 'vals' zingt. Nadat je Fischer echter een paar keer ' gehoord hebt bi ijkt dat hetgeen hij doel weliswaar bijzonder ongepolijst is, maar wel degelijk fascinerend. Er is dan ook nauwelijks sprake van 'om Fischer' lachen, wel van 'met Fischer' lachen, maar vooral van 'door Fischer' geboeid en ontroerd worden.
Wat betreft de plaat: kant 1 opent met een op de Strip opgenomen gedeelte waarin Fischer songs voor voorbijgangers die een dubbeltje willen betalen zingt. Dit gedeelte wordt, evenals andere buiten opgenomen stukken, begeleidt door de slagwerker van The Mothers of Invention, Art Tripp. Het later in de studio ingedubde slagwerk geeft het geheel een artiestiekerige dramatiek, die mijns inziens geheel overbodig is, omdat Fischer van zichzelf al boeiend genoeg is. Eerlijk gezegd vind ik het zelfs irritänt, dit soort pogingen om deze plaat een soort ekspressionistiese artistisiteit te geven.
Om dezelfde reden kun je de tweede helft van kant 1 maar beter gelijk overslaan. Daarop stellen de heren Kim Fowley en Rodney Bingenheimer zich aan.
Eén van de (gedeeltelijk gemeende) gimmicks van Wild Man Fischer is, dat hij zichzelf een der grootste talenten van deze eeuw noemt. Nu hoor je Kim Fowley een geimproviseerde monoloog houden, waarin hij beschrijft hoe Wild Man Fischer de wereld verovert. Wanneer Wild Man zélf zoiets gedaan zou hebben, zou het aardig geweest zijn. Maar uit de mond van Kim Fowley klinkt het als een mislukte poging om de show te stelen.
Kant 2 is een van de beste van deze dubbelelpee. Wild Man zingt 15 songs, zonder enige begeleiding. Ik wil me niet wagen aan een omschrijving van zijn soort songs. Maar in elk geval gaan ze nog aanzienlijk veel verder dan die van Frank Zappa op 'Ruben and the Jets'. Zeer uitstekend zijn met name: 'The Mope' en 'Who Did It Johnny?'
Op kant 3 wordt Wild Man begeleid door een aantal musici o.l.v. Frank Zappa. Verder vertelt Fischer zo het een en ander. 'Het een en ander' is nogal weinigzeggend. Ik weet niet precies hoe je zijn merkwaardige, autobiografische verhalen, zoals die ook met name op kant 4 te horen zijn moet omschrijven. Het zijn gekke, en ontroerende verhalen. Ze vragen erom uitgelegd te worden. Maar dat doe ik liever niet. Doe het zelf maar.
Frits Boer